Tüm canlılarda olduğu gibi insanlarında en temel ihtiyaçlarının başında beslenme – barınma hakkı gelir.
Aynı zamanda bu anayasal bir haktır.
Artık beslenmek her zamankinden çok daha zor. Zamların ve fakirleşmenin önü alınamadığı bu süreçte ne gariptir ki bu durum iktidar tarafından teşvik ediliyor.
Düşük faiz yüksek kur politikasıyla sermayeye ucuz iş gücü, uluslararası sermayeye ucuz açık pazar politikası ülkemizi ve tüm halkı fakirleştiriyor ve iktidar bunu bilerek yapıyor. Çin modeli ve yeni ekonomik model olarak lans ediyor.
Halk yokluğa ve yoksulluğa hapsediliyor, halkın alım gücü düşüyor.
Yıl sonuna geldiğimiz bu günlerde, çalışanın en önemli merakı “Asgari ücret ne olacak”, açlık sınırının bile tahmin edilemediği bu durumda asgari ücret için rakam telaffuz edilemez oldu. Zaten her gün ki kur ve fiyat artışıyla telaffüz edilen fiyatlar geçerliliğini yitiriyor. Bu koşullarda asgari ücret 5-6 bin TL olsa ne anlam ifade eder.
Dünyada bir çok ülkede, özellikle gelişmiş ülkelerde, asgari ücret alanların nüfusa oranı %10’u geçmezken, ülkemizde ise bu oran %50ler düzeyinde. Yani bizde ki asgari ücret ortalama ücret olarak görülüyor.
Gerek işçi sınıfının gerekse de geniş halk yığınlarının örgütsüzlüğü ve tepkisizliği, iktidarın rahat hareket etmesine sebep oluyor. Bir avuç azınlık ülkenin kaderini belirliyor, ekonomik gerçekliğin tersine, ihtiyacını ve çıkarını gözeten ekonomik model geniş halk yığınlarını çıkmaza sürüklüyor.
Bu durumun sonucu ekonomik buhran ve toplumsal çöküntüdür.